[PIAS] Nites 2015 - Wachten op de witte god

Paleis 12, Brussel, 15 mei 2015

[PIAS] Nites vindt intussen plaats in Amsterdam, Berlijn, London, Parijs en Brussel. We hoeven dus niet meer uitleggen dat [PIAS] Nites een begrip is en dat [PIAS] wel degelijk een hele reeks goede artiesten achter de hand heeft. Wel waren er hier dit jaar enkele opmerkelijke veranderingen op te merken. Zo verhuisde het evenement van Tour & Taxis naar Paleis 12 en werden alle artiesten, zowel dj’s als bands, op één avond geprogrammeerd.

The Spectors mochten als eerste het podium betreden en laat ons eerlijk zijn, echt een geschenk was dat niet. Het Pias Nites-publiek bleek deze avond hoofdzakelijk uit Oscar & The Wolf-fans te bestaan die niet veel zin hadden om nieuwe muziek te ontdekken. De zaal was niet volledig leeg, maar The Spectors verdienen beter! De band, met een overschot aan vrouwelijk geweld, heeft al een reeks goede songs bijeen geschreven die ze live nog enkele niveaus hoger tillen. Denk aan One Eighty of die fantastische, licht psychedelische hit Nico.

Een drummer als frontzanger naar voor schuiven. We zien het helaas veel te weinig. BRNS doet het wel. Al moeten we eerlijk toegeven dat dit ook hier vaak een moeilijke combinatie blijkt en live niet altijd feilloos verloopt. Toch waren we getuige van een duidelijk sterke set. De band heeft intussen al twee albums op de teller en net als enkele jaren geleden zijn we nog steeds overtuigd: BRNS geraakt er wel! Wel spijtig dat het aanstekelijke Mexico intussen uit de setlist is gesukkeld.

Baxter Dury zorgde voor een zeer aparte sfeer in Paleis 12. De man voelde zich God voor een publiek dat hoofdzakelijk voor Oscar and the Wolf was gekomen. Het overgrote deel van het publiek was bijgevolg weinig enthousiast over het ongegeneerde ego van de Brit, voorzien van kreetjes en kusjes. Wanneer Baxter Dury niet het applaus krijgt dat hij verwacht, kraamt hij dan maar dingen uit als “Silence is powerful / And I’m drinking Cognac”. Zijn zelfverzekerdheid bereikt zijn climax wanneer de man rustig een sigaretje gaat zoeken in de backstage terwijl hij zijn band laat doorspelen. Natuurlijk kan het ook gewoon zijn dat Dury wou tonen hoe goed zijn muzikanten en achtergrondzangeressen wel niet zijn, want de songs zelf waren fantastisch. Nummers als Palm Trees, Pleasure en natuurlijk Cocaïne Man nestelden zich als verslavende deuntjes in ieders oor.

Eindelijk was het tijd voor de echte God van de avond. Volledig in het wit gekleed en met zijn armen zwaaiend over het podium zwevend, zette Max Colombie van Oscar And The Wolf Joaquim in. De set vond zijn hoogtepunten in hits als Strange Entity en Undress. Zeker die laatste kwam live zeer goed tot zijn recht. Oscar & The Wolf kent zijn sterkte in de subtiliteit en de verfijnde elektronica die van hen zo’n uitzonderlijke band maken. Spijtig genoeg dreigt hier door de live instrumentatie soms veel van verloren te gaan. Zo was Princess slechts een fractie van de radiohit die we kennen. Met You’re Mine, de laatste radiohit van Colombie en co, had de band gelukkig nog wel fantastische afsluiter achter de hand. De samenwerking met Raving George werd voorzien van de nodige confettikanonnen en speelde serieus op de dansbeentjes. Beentjes die de rest van de avond niet meer stil zouden staan.

De nacht induiken deden we met een fantastische live set van Claptone. Net als de band zelf werd het publiek voorzien van de nodige maskers en werd er een feestje op gang getrokken in Paleis 12. We waren even vergeten wat voor een monsterhit No Eyes wel niet is. Vervolgens waren ook nog Modeselektor, Raving George en N’to geprogrammeerd om dit feestje de rest van de nacht verder te zetten

foto: Wannabes